اعلام اعتصاب غذا در همراهی با زندانيان سياسی زندان های ايران
تا تحقق خواسته ها و پايان اعتصاب غذایشان
هم میهنان گرامی،
همزمان با بیست و دومین سالگرد فاجعه ملی کشتار جمعی زندانيان سياسی در سال ۱۳۶۷ که بزرگترین حلقه از سلسله جنايات سی و دو ساله جمهوری اسلامی و نمونه بارز ديگری از «جنايت عليه بشريت» در چند دهه اخير محسوب می شود، همراه با هفده زندانی سياسی بند ۳۵۰ زندان اوين، بهمن احمدی امویی، جعفراقدامی، ابراهیم (نادر) بابایی، بابک بردبار، علی پرویز، مجید توکلی، مجید دری، محمد حسین سهرابی راد، کیوان صمیمی، غلامحسین عرشی، پیمان کریمی آزاد، کوهیار گودرزی، حمیدرضا محمدی، علی ملیحی، عبدالله مومنی، ضیاء نبوی، حسین نورانی نژاد، که برای رسيدن به حداقل حقوق ناچيز در چهارچوب قوانين و مقررات زندان های رژيم، راهی به جز اعتصاب غذا نيافته اند و خانواده هایشان که با احساس مشترک با عزيزانشان، دست به اعتصاب غذا زده اند و همچنين رحيم رش، هموطن کرد ما که از روز پس از دستگيری خود در بازداشتگاه اداره اطلاعات زندان مهاباد بيش از دو هفته است که در اعتصاب غذا به سر می برد و احسان عبده تبریزی، که پس از ۴ روز اعتصاب غذای خشک به بند ۳۵۰ اوين منتقل شده است و زندانيان ديگری که قبلا اعتصاب غذای خود را اعلام کرده بودند به خاطر قطع ارتباطات تماس و انتقالشان به سلول انفرادی، از تداوم يا قطع اعتصاب غذایشان، خبر تازه ای از ايشان در دسترس نيست، اعتصاب غذای خود را از روز پنجشنبه ۱۴ مرداد ماه، سالروز مشروطيت آغاز می کنم و تا تحقق خواسته ها و پايان اعتصاب غذای آنان و عزيزانشان ادامه خواهم داد.
اطلاعيه روز آخر اعتصاب غذای سه روزه در همبستگی با مسعود لواسانی، عيسی سحرخيز و ديگر زندانيان سياسی
چنان که قبلا اعلام کرده ايم، ما تعدادی از انسان های خواهان تامین حقوق بشر و برقراری دموکراسی در کشورايران، به نشان همبستگی با روزنامه نگاران زندانی، مسعود لواسانی که امروزهشتمين روز اعتصاب غذای خود را آغاز کرده است و عیسی سحرخيز که از پريروز پنجشنبه دست به اعتصاب غذا زده است و ديگر زندانیان سياسی - عقيدتی که برایدسترسی به خواست هایشان در زندان های گوناگون کشور راهی را جز اقدام بهاعتصاب غذا نيافته اند، با خواست آزادی تمامی زندانيان سياسی در آخرینروزها و ساعات سال پرحادثه 1388، از آغاز روز پنجشنبه 27 اسفند ماه دست به اعتصاب غذا زده ایم و تا لحظهسال تحويل در ساعت 21:02:13 روز 29 اسفند ماه به آن ادامه خواهيم داد. در این مدت به همراه گرامی داشت ياد جانباختگان جنبش آزادیخواهانه میهنمان در تمام اعصار وبه ويژه سی و یک سال گذشته و به طور اخص جنبش اعتراضی ضدکودتایی امسال وبه امید آنکهتمامی زندانیان عقیدتی و سیاسی در سال نو درکنار عزيزانشان باشند، از زندانيانی که در اعتصاب غذا به سر می برند، می خواهیم که همچون ما همزمان با تحويل سال نو به اعتصاب غذای خود پايان دهند.
بامداد 29 اسفند ماه 1388
در صورت داشتن تمايل به داشتی اطلاعات بيشتر درباره این حرکت لطفا به پيوندهای زير مراجعه بفرماييد.
اعلام اعتصاب غذای سه روزه در همبستگی با مسعود لواسانی، عيسی سحرخيز و ديگر زندانيان سياسی
ما تعدادی از انسان های خواهان تامین حقوق بشر و برقراری دموکراسی در کشور ايران، به نشان همبستگی با روزنامه نگاران زندانی، مسعود لواسانی که اکنون ششمين روز اعتصاب غذای خود را آغاز کرده است و عیسی سحرخيز که از امروز پنجشنبه دست به اعتصاب غذا زده است و ديگر زندانیان سياسی که برای دسترسی به خواست هایشان در زندان های گوناگون کشور راهی را جز اقدام به اعتصاب غذا نيافته اند، با خواست آزادی تمامی زندانيان سياسی در آخرین روزها و ساعات سال پرحادثه 1388، از آغاز روز پنجشنبه 27 اسفند ماه تا لحظه سال تحويل در ساعت 21:02:13 روز 29 اسفند ماه، دست به اعتصاب غذا زده ایم و در این مدت به همراه گرامی داشت ياد جانباختگان جنبش آزادیخواهانه میهنمان در تمام اعصار و به ويژه سی و یک سال گذشته و به طور اخص جنبش اعتراضی ضدکودتایی امسال و به امید آنکه تمامی زندانیان عقیدتی و سیاسی در سال نو در کنار عزيزانشان باشند،
از ایشان می خواهیم که همچون ما همزمان با تحويل سال نو به اعتصاب غذای خود پايان دهند.
از آغاز ۱۱ ارديبهشت ۱۳۸۸ تا پايان "انتخابات" دورۀ دهم "رياست جمهوری" در اعتراض به دستگيری های خودسرانه و شکنجه مستمر زندانيان، احکام سنگسار، اعدام کودکان و اعدام های پرشمار بزرگسالان، در حمايت از همه زندانيان سياسی و ديگر مقاومت کنندگان در برابر "انتخابات" مديريت شده "رياست جمهوری"
بهروز و حسين عزيز، سايه ای کمرنگ از شما، پايان اعتصاب غذايتان را انتظار می کشد! ل
« ...... به چهارم خرداد ۱۳۶۵ رسيديم. ديروز سالروز فتح خرمشهر بود ولی جنگ هنوز ادامه دارد. مطابق آماری که اخيرا داده اند، تاکنون به ۵۱ شهر و ۳۰۹۱ روستا خسارات سنگينی در حدود ۲۰۰ ميليارد دلار وارد شده و کارخانه ها نيمه تعطيل شده اند. با اين حال خمينی و اطرافيانش کماکان بر طبل جنگ می کوبند و او در نطق چهارم فروردينش گفت که «تا اين حزب عفلقی (بعث) هست، جنگ خواهيم کرد.» تظاهرات متعدد بر ضد اين جنگ فرسايشی در داخل به صورت خودبخودی و در خارج کشور با برنامه ريزی روی می دهند ولی کوچکترین علامتی از احتمال آتش بس و برقراری صلح ديده نمی شود و به تازگی عمليات خونبار والفجر ۸ را با کشتگان فراوان انجام داده اند. ما هم در تمام سال گذشته، عمده وقت آزادمان به همراه با دوستان عراقی به تدارک و اجرای آکسيون های ضد جنگ و کسب حمايت بين المللی برای دوستان و رفقايمان که در زندان هستند و خطر مرگ زير شکنجه يا اعدام تهديدشان می کند، گذشت. کميسيونی که قرار بود در مورد برابری مدرک تحصيلی من تصميم بگيرد، نهايتا کار خود را انجام داد و مقرر کرد که يازده امتحان را که تقريبا يک سوم تحصيل پزشکی در اينجا است، بدهم. دستم به جایی بند نيست. شايد نخستين موردی باشم که از ايران در اين کشور برای برابر کردن مدرک دکترای پزشکی اش تقاضا کرده است و شايد این موضوع که هنوز معياری برای مقايسه سطح تحصيل پزشکی در ايران و اتريش ندارند، موجب شده است که تعداد امتحان های تعيين شده، زياد باشند. شايد هم چون ترتيب نمرات در اينجا برعکس است، نمرات خوبم در دانشگاه را به حساب نمرات بد گذاشته اند. در هر حال امکان اعتراض داشتم. ولی دوستان پيشنهاد کردند چنين نکنم چرا که در اين صورت کارم دوباره چند ماهی عقب می افتد و معلوم نيست که اين بار اعضای کميسيون چه نظری بدهند و بهتر است در عوض سعی کنم که در اين مدت تعدادی از امتحانات مقرر شده را بدهم. برای همين در هفته های اخير درس خواندن دوباره را آغاز کرده ام تا ببينيم که اين یکی تکرار چه مدت طول می کشد. خبرهایی که از دوستان و از داخل زندان می رسند، بسيار دهشتناک هستند. شکنجه و اعدام به شديدترین وجهی کماکان ادامه دارد. به گزارش سازمان عفو بين الملل، در سال گذشته ميلادی، يعنی ۱۹۸۴ جورج اورول، ۶۶۱ نفر اعدام شده اند و رقم اعدامی ها از سال ۱۳۵۷ تا آن زمان ۶۱۰۸ نفر بوده است و همه می دانيم که اين تازه نوک کوه يخ اعدام ها در دوران حاکميت جمهوری اسلامی است. اعدام ها امسال هم با شتاب پيشين ادامه يافت و از جمله در فاصله کوتاهی از آخر شهريور تا آخر مهرماه، در تهران ۱۲۰ تن از زندانيان سياسی را تيرباران کرده و در قطعه ۱۰۶ بهشت زهرا مدفون کرده اند. يارانی از من چون رضی الدين تابان، محمدرضا غبرائی، جهانگير بهتاجی، بيژن نوبری، محمد شيرودی، محمدامين شيرخانی و ابراهيم لطف الله زاده، از جمله زنده يادانی بودند که يا به جوخه اعدام سپرده شدند و يا در زير شکنجه، از ميان رفتند. ابراهيم لطف الله زاده (سعيد)، جوان خودساخته ای که در دوران تحصيل دبيرستانی خود با کارهایی چون مکانيکی، آهنگری و نجاری، به پدر زحمتکش معلمش در تأمين معاش زندگی کمک کرده بود، سپس به دانشگاه رفته بود و آخرين روزهای قبل از دستگيری اش در سال ۱۳۶۰ را با پيشمرگان کردستان گذرانده بود. کسی که او را در زندان های تبریز، عشرت آباد، اوين، گوهردشت و مجددا اوين، تحت شکنجه های شديد قرار داده بودند و آنگاه که برايشان مسجل شده بود که شکستنی نيست، فرمان اعدامش را داده بودند. او در آخرين ديدار با پدر و مادرش، در آخرين روز تابستان، با روحيه ای استوار، حلقه ازدواج، ساعت و عکس همسرش را به پدر تحويل داده بود و در برابر سوال او که: «پسرم، اين آخرين ديدار ماست؟» تنها لبخند زده بود و در برابر فرياد مادرش به زندانبانان که: «رها کنيد پسرم را! او را از من نگيريد!» گفته بود: «مادر! از اين مزدوران چيزی مخواه! اين حيوانات فقط برای آدم کشتن اينجا ايستاده اند.» پارسال، "انتخابات" هم داشتيم. تدارک ديده بودند که خامنه ای برای بار دوم هم رئيس جمهور شود و همينطور هم شد. طبق معمول هر "انتخاباتی" گزارش های متعدد از انجام تقلب در آن رسيد. ولی بر مبنای همين اطلاعات داده شده هم، با اينکه سه و نيم ميليون به جمعيت صاحب حق رای کشور افزوده شده است، دو و نيم ميليون کمتر از دفعه پيش در "انتخابات" شرکت کرده اند و خامنه ای با وجود حذف ۴۷ کانديدای ديگر از جمله شخصيت مطرحی چون مهدی بازرگان توسط شورای نگهبان، نزديک چهار ميليون رای کمتر از گذشته کسب کرد. اينها همه به رغم به ميدان آمدن خمينی با تمام نيرو بود که از جمله گفته بود: « مسئله، مسئله رياست جمهوری نيست. مسئله، مسئله اسلام است» هم او بارها، شرکت در "انتخابات" را تکليف شرعی اعلام کرده بود و به اين ترتيب خواسته بود از تمام امکاناتش برای تأمين مشارکت مردم استفاده کند. وضع ميرحسين موسوی، نخست وزير هم در اين فاصله چندان تعريفی نداشت. او که اطرافيانش، ميرحسين مظلوم، می خوانندش، به همه همقطارانش تحميل شده است. دو کانديدای شکست خورده از خامنه ای، در دوران انتخاباتی تا توانستند ناتوانی های او را افشاء کردند. خامنه ای هم با ادامه کار اوٍ، پس از "انتخاب" دوباره مخالفت کرده است. تنها اظهار نظر خمينی مبنی بر تأييد او، ميرحسين را سر کار نگه داشته است، چرا که خمينی کسی را لايق تر از او که در عين حال حرف شنوی او را داشته باشد، پيدا نمی کند. به اين ترتيب خمينی، او را به خامنه ای و خامنه ای به مجلس تحميل کرد. گر نيک بنگريم، وی به خمينی و رفسنجانی هم که علنا از او حمايت کرده است، به شکلی تحميل شده است. شايد تنها در چنين دورانی که جنگ فرسايشی، قيمت نفت ارزان و آفتاب لب بام خمينی، از هم پاشيدگی شيرازه حکومت را محتمل می نماياند، است که شخص ناتوانی چون موسوی می تواند، مورد توافق اراده های متناقض يکديگر باشد. حسينعلی منتظری هم پارسال بالاخره با وجود اختلاف نظرهای فراوان، در مجلس خبرگان به عنوان قائم مقام خمينی انتخاب شد تا حکومتيان پس از مرگ احتمالی ناگهانی ولی فقيه پير، دچار تشتت نشوند...........»
از خاطره ای تلخ به واقعيتی همچنان تلخ باز گردم. امروز ۴ خرداد ۱۳۸۸ است. خرمشهر آزاد شده در ۲۷ سال پيش هنوز آباد نشده است. جنگ سال هاست به پايان رسيده است. اما امنيت هنوز تأمين نشده است. نه نزد مردم که جان و مال و شغل و آينده و ...برايشان مصون نيست و نه برای حاکميت که کوچکترين حرکت زنان، کارگران، جوانان، دانشجويان، روزنامه نگاران، روشنفکران، دگرانديشان و دگرباشان در جهت طرح ابتدائی ترين خواسته هايشان را، تهديد "امنيت ملی" به حساب می آورد. امروز روز بيست و يکم اعتصاب غذای بهروز جاويد طهرانی، آخرين بازمانده قيام دانشجوئی ۱۸ تير در زندان گوهردشت کرج و حسين کاظمينی بروجردی، روحانی خواهان جدائی دين از دولت، در زندان يزد است. خطر مرگ، جان هر دو زندانی را تهديد می کند. من نيز در روز بيست و پنجم اعتصاب غذايم هستم. ولی شرايط من با اين دو عزيز، قابل مقايسه نيست. ايشان هر دو، در تمام سال های زندانی شان در معرض ضرب و شتم و شکنجه های مداوم جسمی و روانی بوده اند و اکنون اعتصاب غذا نيز به آن اضافه شده است و به خاطر تمام اينها از نظر وضعيت سلامتی در شرايطی بحرانی به سر می برند. شبكيه چشم آقای بروجردی آسيب جدی ديده است و وی از نارسائی شديد قلبی و عفونت زخم های ناشی از ضرب و شتم در عذاب مدام است. وضعيت بهروز جاويد طهرانی نيز به شدت وخيم است. بنا بر گزارش های رسيده، او با دستبند و پابند در يکی از سلول های انفرادی بند يک زندان گوهردشت که به بند آخر خطی ها موسوم است، به زنجير کشيده شده و در چنين وضعی به اعتصاب غذای خود ادامه می دهد. تداوم اين اعتصاب، به خاطر وضع بد جسمی او و عوارض ناشی از ضرب و شتم مکرر به او که از دست دادن پنجاه درصد بينايی چشم چپ تنها يکی از آن هاست، می تواند به شدت خطرآفرين باشد. علاوه بر آن پخش شايعاتی در مورد اقدام به خودکشی او در اين زندان، با توجه به تجارب قبلی در مورد ولی الله فيض مهدوی و اميرحسين حشمت ساران به شدت نگران کننده است و بيم آن می رود که او نيز سرنوشتی چون زهرا کاظمی، زهرا بنی يعقوب، اکبر محمدی، علیرضا رجبی، اميدرضا ميرصيافی و ابراهيم لطف اللهی که همگی به طرز مشکوکی در زندان فوت کردند، دچار شود. آسياب مرگ جمهوری اسلامی که از خون جوانان ميهنمان می گردد، زمانی ابراهيم لطف الله زاده را به کام خود فرو کشيد و در زمانی ديگر، همنام او، ابراهيم لطف اللهی را و انگار که هرگز سيراب خون نخواهد شد. خانواده و نزديکان بهروز جاويد تهرانی با پيگيری مداومشان از او می خواهند که به اعتصاب غذايش پايان دهد و به اين ترتيب خود ياری دهنده آنانی که قصد جانش را کرده اند، نباشد. ما نيز تلاش کنيم و با امکاناتی که داريم به کمک بستگان او بشتابيم! باشد که هر چه زودتر خبر پايان اعتصاب غذا و برآورده شدن بديهی ترين خواست های ابتدائی وی را بشنویم. ۱۸ روز مانده به "انتخابات" مديريت شده دوره دهم "رياست جمهوری"، روند رد صلاحيت ها تکميل گشته و چهار نماينده مزاج های چهارگانه نظام سنتی جمهوری اسلامی در ميدان باقی مانده اند. تاکنون هم موسوی و رضایی و کروبی نيم ساعتی فرصت کرده اند تا از طريق سيمای جمهوری اسلامی با مردم صحبت کنند و هر سه سياست های احمدی نژاد در چهار سال گذشته را زير سوال بردند. اما آنچه که در اين هياهوی انتخاباتی کمتر از آن سخنی در ميان است، شرايط برگزاری اين "انتخابات" است. کميته دفاع از انتخابات آزاد، سالم و عادلانه که يک عضو حقوقدان آن، مهدی معتمدی مهر، از ۳۷ روز پيش در زندان است و محمد سيف زاده، دبير آن به دادگاه فراخوانده شده است، پس از اعتراض نامه ۲۷ اسفندماه خود نسبت به فقدان پيش نيازهای لازم در "انتخابات" پيش رو، هفته گذشته ارزيابی خود را از محدوديت ها و موانع غيردموکراتيک در برگزاری سالم "انتخابات" اعلام کرد و ضمن تاکيد بر اينکه «نظارت استصوابی» تمام معيارها و ضوابط انتخابات آزاد و عادلانه را نقض می کند، به اظهارات کامران دانشجو، رئيس ستاد انتخابات کشور به عنوان عالی ترين مقام مجری "انتخابات" و احمد جنتی دبير شورای نگهبان به عنوان مقام ارشد ناظر بر "انتخابات" اشاره کرده است که هر دو، تلاش های انجام گرفته نهادهای مدنی برای صيانت از آرای شهروندان را مورد بی اعتنائی و حتا تهديد غير مستقيم قرار داده اند. حمايت تقريبا به طور کامل صريح خامنه ای از احمدی نژاد در کردستان که بر همگان روشن شده است، اکنون می رود که آن دو را تا حد زيادی هم سرنوشت کند. هر چند وی از زمانی که رياست واقعی و دائمی جمهوری اسلامی را در دست گرفته است، در تمام "انتخابات" های پيشين، با شهود فراوان نشان می داد که روی به کدام کانديدا دارد، ولی شايد تاکنون سابقه نداشته است که با تمام وزن خود بخواهد کفه کانديدای محبوبش را در برابر رقيبانش سنگين کند. حالتی که حمايت خمينی از موسوی را در برابر مخالفت هايی که در داخل و خارج حکومت با او می شد، تداعی می کند. البته اين بار بيشتر به صورتی کمدی. در زمان ميان نوشتن نامه پيشين تا اين نامه، حد اقل در حدی که من از تماس های گوناگون و تعقيب رويدادها برداشت کرده ام، تمايل به تخريب کانديداهای رقيب همسو، از جانب هوادارانشان و همچنين برخوردهای عصبی کسانی که خواهان شرکت در "انتخابات" هستند، نسبت به کسانی که از آن دوری می گزينند، کاهش يافته است و اين می تواند نويدبخش پيروزی سياست تشکيل «رنگين کمان» چالشگر «سياهی» ها و تباهی ها باشد. رنگين کمانی که سه رنگ سرخ و سپيد و سبز پرچممان در طيف آن روشنائی بيشتری دارد. طيف سرخ آن، چپ ها که بنا به خصلت لائيکشان بيشتر منتقد و با فاصله از "انتخابات" خواهند بود، سپيدها، در برگيرنده نيروهای ملی و دموکرات غير چپ که خود را ممکن است ليبرال بدانند يا ندانند و باز به خاطر ويژگی سکولارشان عمدتاً تمايلی به شرکت در "انتخابات" ندارند و طيف سبز، از اصلاح طلبانی که گمان می برند با اصلاحات، تداوم عمر جمهوری اسلامی را که به آن اعتقاد دارند، تضمين می کنند تا کسانی که به جمهوری اسلامی اعتقادی ندارند ولی شرکت در "انتخابات" را رهگشای تحولات بعدی می دانند تا مذهبيون تحول يافته ای که اميدی به تغييرات در اثر اين "انتخابات" ندارند. مبارزات انتخاباتی حسب انتظار با آغاز سه هفته نهایی اش، شتاب بيشتری يافته است، ولی هنوز نشانه ای از فراگيری احتمالی آن ديده نمی شود. «رنگين کمان»، با طرح مطالبات خود، اين بار به مراتب بيش از گذشته در ميدان حاضر شده و با گذشتن از منشور، برآيند اين مطالبات به خواسته ملی برقراری دموکراسی و رعايت حقوق بشر در جامعه، تبديل می شود. از اين رو همراه با تقابل با اين "انتخابات" مديريت شده، پيمان بندی متقابل شهروندان با يکديگر برای رسيدن به اين خواسته عمومی ضروری است. بر اين مبنا اميدوارم که تعداد هرچه بيشتری از هم ميهنان، طرح انتخاباتی «به موازات "انتخابات" مديريت شده رياست جمهوری، خواهان دموکراسی و رعايت حقوق بشر در جامعه شویم!» را مطالعه کنند و در صورت موافقت با محتوای آن، امضای اعتبارفزای خود را بر آن بيفزايند. http://kandidatori.blogfa.com/ http://irankhanemanast.blogspot.com/
از آغاز ۱۱ ارديبهشت ۱۳۸۸ تا پايان "انتخابات" دورۀ دهم "رياست جمهوری"
در اعتراض به دستگيری های خودسرانه و شکنجه مستمر زندانيان،
احکام سنگسار، اعدام کودکان و اعدام های پرشمار بزرگسالان،
در حمايت از همه زندانيان سياسی
و ديگر مقاومت کنندگان در برابر "انتخابات" مديريت شده "رياست جمهوری"
سبزها هستند، ... آبی و سرخ و سپيد، رنگين کمانی در برابر سياهی ها و تباهی ها باشيم!
« ....امروز بيست و هفتم ارديبهشت ماه روز خاصی برایم نبود. روزی چون چند روز پيش با انتظارهای پايان يافته و انتظارهای نو. اول ماه مه امسال هم چون سال گذشته بود. ده ها نفر برای آنکه شناخته نشويم، با سرپوشی که تنها امکان ديدن و نفس کشيدن میدهد، مشت ها را گره کرده، بالا برديم و سقوط حکومت های ارتجاعی در دنيا را فرياد کرديم و چون سال گذشته با تشويق سالخوردگانی که جنگ و فاشیسم را تجربه کرده، بعضا از اردوگاه های مخوف دوران سلطه فاشيسم جان به در برده بودند، مواجه شديم. در اين يکسال مرحله قبول پناهندگی به سرعت طی شد و من در نخستين فرصت از "هتل" پناهندگان بيرون آمدم و به همراه دوست تازه بازيافته ام و يکی از نزديک ترین بستگان او، خانه ای را با وام دوست مهربان ديگری رهن کرده ایم و کرايه نسبتا کمتری از معمول می پردازيم. هر آنچه را که مدارک تحصيلی ام، در دست داشته ام، برای هم ارز شدن به دانشگاه داده ام و با وجود گذشت قريب یکسال از ارائه آن، کميسيون رسيدگی پاسخی نداده است. کوشش می کنم زبان آلمانی ام را بهتر کنم و حال ديگر در فعاليت های سياسی شرکت می کنيم و با بسياری از فعالان سياسی اتريشی يا پناهنده از.کشورهای ديگر منطقه چون عراق و ترکيه، فلسطين و غيره دوست شده ايم. در اين يکسال هم خبرهایی که از ايران رسيد، بخشی اميدآفرين، اما عمدتا به شدت نگران کننده بود. جنگ کماکان ادامه دارد و وارد مراحل فرسايشی شده است. يک تظاهرات ضد جنگ در جنوب شهر تهران صورت گرفت که ماموران امنيتی رژيم به شدت آن را سرکوب کردند. اوضاع اقتصادی فاجعه بار است و کارگران، دولت موسوی را نوکر مستکبران می دانند و نه حامی مستضعفان. اعتصاب کارگران کانادادرای به شکلی خونين سرکوب شد و کارگران ذوب آهن اصفهان اعتصاب کردند. جو در کارخانه های کوچک و کارگاه ها هم به خاطر شرايط سخت کارگران ملتهب است. جوانان هم در ورزشگاه امجديه تظاهرات اعتراضی گسترده ای داشتند. در مقابل حکومت بر ميزان سرکوب هايش افزوده است و جو ترور و اختناق در جامعه و شکنجه و اعدام در زندان ها، فزاينده است. قانون فوق ارتجاعی «قصاص و حدود» که سه سال و نيم پيش به تصويب مجلس اول رسيده بود ولی اجرای آن هنوز در سراسر کشور عموميت نداشت، با سوال لاجوردی دادستان انقلاب تهران از شورای عالی قضائی و پاسخ مثبت آن شورا، در تهران نيز آغاز شد. خبرهایی که از زندان های اوين، قزل حصار، گوهردشت، عشرت آباد و بند ۲۸۰ که همانا «کميته مشترک» می باشد، به خارج از اين زندان ها می رسد، هولناک هستند. خلخالی با اظهار جمله « ... ۹۴ نفر من جمله توماج، واحدی، مختوم و جرجانی اينها را بنده اعدام کرده ام. .. قتل عمدی بوده است. من توماج، واحدی، مختوم و جرجانی را بگذارم که چی؟» به تعدادی از قتل های پرشمارش که البته به تنهایی هم مرتکب نشده است، اعتراف کرد و خمينی در ديداری که با ری شهری وزير اطلاعات دولت موسوی و ديگر مقامات آن وزارتخانه، داشته است، ظاهرا سرپرستی امور زندان ها و تصميم گيری در مورد زندانيان را به عهده اين وزارتخانه گذاشته است. لاجوردی و دار و دسته اش ارکان مهمی از قدرت را از آن خود کرده اند و گفته می شود که حتا مسئولان درجه سوم اوين از مديرکل ها و معاونان وزرا نفوذ بيشتری دارند و می توانند بدون واهمه از هرگونه بازخواستی به هر جنايتی دست بزنند. شکنجه به صورت زدن ساعت ها شلاق بر کف پاها، آويزان کردن از سقف به شکل عادی يا قپانی به صورتی که تنها نوک انگشتان پا با زمين تماس داشته باشد و حتا آويزان کردن برعکس از مچ پا و چه بسا انگشتان پا و صدها نوع شکنجه ديگر چون شرکت در اعدام دوستان، اعدام های مصنوعی و غيره کهلحظه ای از زندگی زندانيان در زندان را، تهی از شکنجه نمی کند، به شدت معمول است و هيچ کدام از شکنجه گران به خاطر اين جنايات غير انسانی از جانب هيچکسی در داخل و پيرامون حکومت، مورد سوال قرار نمی گيرند. در اين شرايط نهايتا، انديشمند بزرگ کشور، احسان طبری را به تلويزيون آوردند تا "اقرار" کند که يک عمر به "کجراهه" رفته است و به خاطر مقاومت دليرانه شان، رفقایمان مرتضی ميثمی، منصور پورجم و قربانعلی موذنی پور، زير شکنجه از ميان رفتند.
مرتضی ميثمی (کاوه) که در يک خانواده زحمتکش رشد يافته بود، آموزگاری بود که از طريق هنر تئاتر، علاوه بر شاگردان و همکارانش، با مردم و به ويژه با کارگران صنعتی شهر خود قزوين که از آنجا، کانديدای دوره اول مجلس نيز شده بود، پيوند نزديک داشت. از سال ۵۹ که خود را مجبور به ترک زادگاهش ديده بود، در تهران بدون شغل ثابت، مسکن و اندوخته مالی، با همسر و دو فرزند خردسالش، پرند و بيژن، علاوه بر فعاليت سنگين مبارزاتی، از طريق کارهای متفرقه ای چون مسافرکشی و نقشه کشی و خياطی همسرش امرار معاش می کردند و با اين وجود به خانواده پرجمعيتش نيز، بدون آنکه آنان از وضع بد مالی او خبر داشته باشند، کمک می نمود. هم او بود کهدو ماه پيش از دستگيری اش، در یکی از آخرين گزارش هایش نوشته بود که وظیفه هر مبارز اين است که «در برابر هرگونه تهديد و ارعاب از سوی حکومت، دلاورانه با جسارت کافی و روحيه مقاوم و رزمنده برزمد»
"انتخابات" مجلس دوم هم با تقلبات فراوان و در چند مرحله کامل شد و "انتخابات" در بيست حوزه از جمله اصفهان و شيراز نيز که "انتخابات" سراسری شان به دستور شورای نگهبان باطل شده بود، اين بار به شکلی که مقبول آن باشد، برگزار گرديد. دولت موسوی هم در اوج اختلاف های جناحی با هشدار خمينی که حکومت «...اگر برود،.همگی خواهند رفت...» و «...امروز اگر خللی وارد بشود در اين جمهوری اسلامی، نمی دانيد که با ما چه خواهند کرد! می دانيد و انشاء الله بايد هم بدانيد. بايد احساس خطر بکنيد...». در مجموع رای اعتماد گرفت و از ۲۶ وزير معرفی شده تنها ۵ وزير نتوانستند رای کافی کسب کنند. ......»
باز هم نه، امروز ۲۷ ارديبهشت ۱۳۸۸ است. امروز روز جهانی مقابله با همجنسگراهراسی است. سالروز روزی است که در سال ۱۹۹۲ ميلادی، سازمان بهداشت جهانی همجنسگرائی را از ليست بيماری ها خط زد و سه سال از زمانی می گذرد که اين روز، به عنوان روزی جهانی اعلام شده است. امروز یاد روزی افتادم که در دوران گذران رشته تخصص ام در رشته روانپزشکی در تهران، استاد قبل از معرفی "بيمار"ی به ما، از ما که هر يک پزشکی در دهه سوم و چهارم زندگی خود بوديم و هرکدام با صدها بيمار روانی در عمر خود تماس داشتيم، خواست مواظب باشيم که رفتاری ناشايست که موجب ناراحتی "بيمار" شود، از ما سرنزند و با ناباوری و طنز با پديده ای که شاهد خواهيم بود، برخورد نکنيم. وقتی "بيمار" مرد که البته از افسردگی ناشی از ترک و بی وفائی شريک زندگی اش، رنج می برد، نزد ما آمد، در ذهن من چيزی فرو ريخت. قبلا در دوران دبستان و دبيرستان، گاه با همکلاسانی مواجه می شديم که به مورد سوء استفاده قرارگرفتن از ديگر همشاگردی و بزرگسالان، مشهور بودند و آن پديده ای ديگر بود. اما حال با موردی مواجه بوديم که حرکات صورت، شيوه انتخاب کلمات و نحوه بروز احساسات، يک زن را تداعی می کرد. از آن پس ديگر نمی توانستم بپذيرم که مطابق تعريف های کتاب هايمان، آنچه که به عنوان «ناهنجاری های جنسی» می شناختيم و اشکال متفاوت آن تعريف شده بود، بيماری هستند و سال ها به شکلی ايشان را "معلول" به اعتبار ناهمخوانی مغز و بدن ايشان می دانستم تا اينکه نهايتابه این باور رسیدمکه گوناگونی جنسيتی نيز می تواند به هنجار، اشکالی غير از زن و مرد دگرجنسگرا به تعريف متداولش داشته باشد. چند ماه پيش به ابتکار فرانسه و هلند از اتحاديه اروپا، اعلاميه در مورد سمتگيری جنسی و هويت جنسيتی، تقديم مجمع عمومی سازمان ملل شده و تاکنون ۶۶ کشور از ۱۹۲ عضو سازمان ملل متحد آن را امضاء کرده اند. با اين حال در ۷۷ کشور دنيا ارتباط همجنسگرايان با هم جرم تلقی می شود و در هفت کشور به شمول ايران، خطر اعدام را به همراه دارد و بررسی اعدام های صورت گرفته در سال های اخير نشان می دهد که حکم اعدام به خاطر چنين "جرائمی" نيز احتمالا در ايران صادر و اجرا شده است. تاسف بار اينکه بسيار از مدافعان حقوق بشر نيز، ورود به اين حوزه و به رسميت شناختن حق سمتگيری جنسی و داشتن هويت متفاوت جنسيتی را برای خود ممنوعه تلقی می کنند و اين موجب شده است تبعيضی که به اين گروه از هم ميهنان روا می شود، شديدتر باشد.
تا اين لحظه هم هنوز، ۷۸ نفر از بازداشت شدگان عمدتا مرد کارگر و دانشجوی دستگيرشده در مراسم اول ماه مه آزاد نشده اند و تک تک آزادی های صورت گرفته خارج از اين مجموعه در اين فاصله، با بازداشت های تک تک ديگر جبران شده است، به شکلی که با وجود نزديک شدن به انتخابات که قاعدتا گشايش معين فضای سياسی در بعضی از عرصه های ديگر را شاهد هستيم، نه تنها از مجموعه زندانيان سياسی کاسته نشده است، که بر تعداد آنان افزوده نيز شده است.
در اين روزها هريک از روزهای اعتصاب غذايم را به گروهی از قربانيان نقض حقوق بشر تقديم کرده ام که عمدتا در بند هستند. اما هم انواع نقض حقوق بشر و هم تعداد اين عزيزان در کشورمان در حدی است که بيشک در پایان اعتصاب غذايم هم خواهم ديد که از گروه ها و عزيزانی غافل مانده ام.
امروز را به محمد پورعبدالله که اکنون پس از شکنجه فراوان در زندان به سر می برد، مادر بيمارش و دانشجويان آزادیخواه و برابری طلب که متحمل صدمان فراوان در زندان های جمهوری اسلامی شده اند، با آرزوی آزادی هر چه زودتر او پيشکش نمودم.
۲۶ روز مانده به "انتخابات" مديريت شده دوره دهم "رياست جمهوری"، دیگر تقريبا قطعی است که اين بار هم نظارتی واقعی، چه بين المللی و چه داخلی در "انتخابات" نخواهيم داشت. شورای نگهبان زمان بررسی شرايط کانديداها و تأييد صلاحيت آنان، را پنج روز تمديد کرده تا رد صلاحيت شوندگان فرصتی برای اعتراض نداشته باشند و تنها خود را مجبور به دست به دامان شدن به رئيس جمهور مادام العمر خامنه ای بدانند، تا وی با حکم حکومتی احتمالی خود برای بعضی از آنان، ايشان را وامدار خود کند. مشابه پروژه ای که در دوره نهم در مورد مصطفی معين پيش برده شد. در هر حال، بنا به شواهد و اخبار تاکنون از شور انتخاباتی در کشور خبری نيست. هرچند که بعضی از شخصيت های شناخته شده کشور و تعداد معدودی از جريانات سياسی که دوره قبل راه تحريم انتخابات را برگزيده بودند، اين بار به نفع کانديدای احتمالی معينی مايل به شرکت در انتخابات هستند، در ميان توده مردم تفاوت ها ميان کانديداها، آنچنان که به نظر اين شخصيت های سياسی برجسته می نمايد، ديده نمی شود و اين مسئله اين احتمال را که اين "انتخابات" از نظرهایی با انتخابات دوره دوم شوراها، که به رغم مشارکت بسياری از احزاب و شخصيت های گوناگون سياسی، با استقبال مردم روبه رو نشد، مشابهت پيدا کند، کم نيست. همانطور که انتظار می رفت خامنه ای در هر سخنرانی خود، به رغم ادعای بی طرفی، با اشاراتی به کارگزارانش نشان می دهد که کدام کانديداها بيشتر مورد نظر او هستند. او در يکی از سخنرانی های اخيرش به ارجحيت «ساده زيست» بودن کانديداها اشاره کرد و برای مردم کشور به خوبی روشن است که کدام کانديداها درست يا غلط به ساده زيستی مشهور هستند و کدامين نه. خود او نيز که قادر است صدها ميليون دلار دارایی مردم کشور را بی حساب و کتاب جابجا کند به ساده زيستی مشهور شده است و ديگر اکنون به خوبی روشن شده است که به رغم "ساده زيستی" "رئيس جمهور" فعلی، احمدی نژاد، بيش از يک ميليارد دلار پول نفت کشور گم شده است و حساب های آن روشن نيست. به رغم ادعای وی مبنی بر سمتگيری به نفع اقشار آسيب پذير، در زمان رياست او بر دولت، ضريب جينی که معياری برای توزيع ثروت در جامعه است، بالا رفته و به رقم ۴۰ درصد رسيده است. او شايد بخواهد و بتواند در آستانه "انتخابات" با "حاتم بخشی" از بيت المال، برای حاميانش که ضرورتا منطبق با اقشار آسيب پذير جامعه نيستند، برای خود آرائی را بخرد، ولی افزايش فاصله طبقاتی در چهار سال اخير، چيزی نيست که به خصوص برای زحمتکشان که قوت لايموت خود را در اين سال های بالا بودن استثنائی قيمت نفت، به سختی به دست آورده اند، محسوس و ملموس نبوده باشد و بتوان آنان را به راحتی فريب داد. با اين حال هر چند که ستاره او در روزهای پيش رو در ميان مردم به سرعت رو به افول خواهد بود، اما حاميان او در بيت "رهبر" و نهادهایی چون سپاه و بسيج، کماکان از امکانات بسياری برای تأثيرگذاری ناسالم در روند انتخابات برخوردارند که می تواند موازنه را تا حد چشمگيری به نفع او يا ديگری چنان که خامنه ای و سپاه صلاح بدانند، به هم زند.
در اين دور هم بسياری از اصلاح طلبان باز هم به سياستی نخ نما و رنگ باخته روی آورده اند که استنکاف از رای دادن را با رای دادن به احمدی نژاد و اصولگرايان یکی می داند، معتقدان به اين "سياست"کوشش می کنند با تحريک عواطف، مخالفان شرکت در "انتخابات" را به رای دادن ترغيب کنند و گاه از کاربرد حداقل خشونت کلامی برای رسيدن به مقصود ابائی نداشته، در بحث ها از خود بی تابی نشان می دهند و مشتاقند که اين گروه از مخالفان خود را عامل شکست احتمالی کانديدای مورد نظر خود بدانند. ايشان برای اقناع هواداران اقتدارگرايان در راستای اهداف اصلاح طلبانه خود و تخفيف چنين تمايلاتی در آنان تلاش زيادی نمی خواهند انجام دهند و جلب کردن آرای "تحريميان" را سهل الوصول تر تصور می کنند. اين رویکرد به ويژه در ميان کسانی که اين روزها خود را «سبز» دانسته و از موسوی حمايت می کنند و رقابت را بين او و کانديدای اصولگرا که به نظرشان قاعدتا احمدی نژاد می باشد، بیشتر نمود دارد. اما برخورد متقابل مشابه با ايشان ره به جایی نمی برد و نبايد نسبت به حضور رنگينشان بی تفاوت بود. «سبز» ها آمده اند.
در عين حال اين روزها بخشی از نيروهای دموکرات جامعه که رای ندادن را حق طبيعی خود می دانند، با رنگ «آبی» خود را به جامعه معرفی می کنند. نيروهای چپ نيز که از ديرباز با رنگ «سرخ» در صحنه ها حاضر بوده اند. محمد ملکی، از شخصيت های ملی سرشناس و خوشنام کشور که امروز با نوشتن مقاله ای، شرکت نکردن خود در اين "انتخابات" را اعلام کرده است، چند سال پيش از مردم خواسته بود از استفاده از نماد هایی با رنگ «سپيد» اعتراض خود را به نشان دهند. به اين ترتيب چه بسا که در هفته های پيش رو با بهره گيری از اين رنگ ها، که هريک می توانند نماد بخشی از نيروهای مخالف استبداد باشند، رنگين کمانی در برابر سياهی ها و تباهی ها به وجود آوريم.
کماکان معتقدم که راه مقابله با اين پروژه تدوين شده "انتخابات" مديريت شده،پيمان بندی متقابل شهروندان با يکديگر است. يعنی پيمان کسانی که از حق تضمين شده بشری «انتخاب شدن» خويش نيز مايل اند برخوردار باشند، با کسانی که خواهان استفاده از حق«انتخاب کردن» خود به بهترین وجه می باشند.
از آغاز ۱۱ ارديبهشت ۱۳۸۸ تا پايان روز "انتخابات" دورۀ دهم "رياست جمهوری" در اعتراض به دستگيری های خودسرانه و شکنجه مستمر زندانيان، احکام سنگسار، اعدام کودکان و اعدام های پرشمار بزرگسالان، در حمايت از همه زندانيان سياسی و ديگر مقاومت کنندگان در برابر "انتخابات" مديريت شده "رياست جمهوری"
اين کارگران مگر چه خواسته اند که در اين روز کارگر هم زندانی اند؟
« ....فردا.اول ماه مه، ۱۱ ارديبهشت ۱۳۶۳، روز جهانی کارگر است. آخرين برگ خاطراتم را که مربوط به روز جمعه ۱۹ اسفند ۱۳۶۲ بود، شايد در اينجا خوانده باشيد. اکنون حدود سه ماه است که به اتريش آمده ام. از سرگذشتمان در ماه اول کمی برايتان نوشته ام. در اين دو ماه هم اوضاع چندان فرق نکرده است. کماکان در همان "هتل" پناهندگی پر از سوسک با سه هم زبان افغانی در يک اتاق زندگی می کنم و روزها را با زوج عزيز کردی که چندماهی است خدمتشان ارادتی ويژه پيدا کرده ام، سپری می کنم. البته به کلاس زبان آلمانی هم می روم. هوا اندکی گرم تر شده و مسير "هتل" در کنار ایستگاه مرکزی قطار در غرب وين تا کلاس درس در نزديکی اپرای مردم، کوتاه تر است. با اين حال کماکان برای صرفه جویی و نپرداختن قيمت بالای تراموا مسير را پياده می روم. آب و هوای اينجا حساب و کتاب ندارد و اصلا شبيه تهران خودمان که آرام آرام هوا در فصول مختلف گرم يا سرد می شود، نيست. گاه در فاصله یک روز، دمای هوا بیست درجه ای تغيير می کند و ما فرهنگ درست لباس پوشیدن برای اين هوا را ياد نگرفته ایم. برای همین هنوز هم اين مسير را اغلب با احساس سرمای فراوان با سوز باد شديدی که شهر وين در اين فصل دارد و به خصوص در خيابان کمربندی وسيع مسير بيشتر حس می شود، طی می کنم. هر چند همانطور که نوشتم، هوا گرمتر است ولی در اين مسير، برخلاف مسير زمستانی ما، شوربختانه فروشگاه بزرگی نيست که به بهانه خريد، بتوان وارد آن شد و خود را برای مدتی گرم کرد. بگذريم. برای فردا خود را آماده می کنيم. نخستين بار است که اول ماه مه را در خارج از کشور جشن می گيريم. قرار است با حزب کمونيست اتريش راهپیمايی کنیم. حرکت ما و رفقای حزب توده ايران مشترک است. قرار است طوری رفتار کنيم که هيچکداممان شناخته نشویم. برای همين سرپوش هایی کیسه مانند با سه سوراخ برای چشم ودهان آماده کرده ايم. قرار است لباس های معمولمان را نپوشيم و هر کدام به شکلی متفاوت از شکل معمول راه رفتنمان راه برويم. ابتدا تک تک در ساختمانی در نزديک محل شروع راهپیمائی وارد شويم و با تغيير پوشش از آن خارج شويم و در محل آغاز راهپيمايی اجتماع کنیم. در آنجا و در تمام مسير با يکديگر نيز صحبت نکنیم تا از طريق صدا هم، همديگر نشناسيم. رفقا پیش بینی می کنند که حتما بيش از پنجاه نفر و چه بسا صد نفر در اين راهپيمایی به اين شکل، حضور داشته باشند که به نظر من رقم قابل ملاحظه ای به نظر می رسد. خبرهای مربوط به مسائل کارگری که از داخل کشور می رسد، دردناک است. با اينکه کارگران اخيرا توانسته اند، توکلی، وزير کار ضد کارگر دولت را کنار زنند، دولت موسوی لايحه جديد قانون کار را که در عمل بازنویسی همان قانون کار پيشنهادی توکلی می باشد، منتشر کرده است. در اين لايحه قانون کار که بر اساس باب فقهی "اجاره" تنظيم شده است، به «توافق و تراضی طرفين»، بسنده شده است و از قرارداد جمعی سخنی به ميان نيامده است. يعنی کارگر تنها و محتاج در برابر کارفرمائی که امکاناتش صدها برابر بیشتر از اوست، بايد نيروی کار خود را اجاره دهد. اين لايحه، جدا از آنکه بسياری از کنوانسيون های شناخته شده و مورد قبول عام سازمان بين المللی کار را نقض می کند، کوچکترين اشاره ای به حق اعتصاب و داشتن سنديکا و اتحاديه کارگری هم نکرده است و در واقع از اين نظر حتا از قانون اساسی جمهوری اسلامی هم، عقب مانده تر است. خبرهای مربوط به مسائل ديگر هم چنگی به دل نمی زند. به تازگی "انتخابات" مجلس دوم را تمام کرده اند. "انتخاباتی" که به اعتراف خودشان از جمله رئيس هيئت اجرائی انتخابات استان فارس، مملو از تقلب بوده است. شواهد در چند ماه اخير نشان می داد حال که شورای نگهبان قوامی يافته است و به امکاناتی دست يافته است، تمايل دارد که مجلس یک دست تری را تدارک ببيند که هم فاقد افراد و تشکل های ملی و آزاديخواه و موسوم به "ليبرال" مجلس نخست باشد و هم کسانی با مواضع عدالت جويانه و مردمی واقعی نتوانند به آن راه يابند. برای رسيدن به اين هدف بود که کانديداها بايد از صافی «پنج مرجع و شورای نگهبان» می گذشتند و نتيجه اين شد که برای مثال در تهران از ۲۴۳ داوطلب، نام بيش از ۳۰ درصد داوطلبان قلم خورد و تنها ۱۵۹ نفر به عنوان نامزد انتخاباتی معرفی شدند. با اين روند که شورای نگهبان پيش گرفته است، معلوم نيست سرنوشت "انتخابات" های بعدی به کجا خواهد انجاميد. حيف است که نوشته امروز را به پايان برم و از افاضات خامنه ای، "رئيس جمهور" و امام جمعه تهران در مورد "حاکم طاغوتی" بی نصيب بمانيم. حضرتش در يکی از خطبه های اخيرش، یکی از ويژگی های حاکم طاغوتی را در مستبد بودن آن دانسته است و گفته است: «آن شکل استبدادی سنتی که از قديم در تواريخ و در جوامع همه سراغ داشته ايم و نمونه آن را هم در همه داستانها و نقليات گذشته خوانده ایم، آن کسانی [هستند] که در آن دوران می خواستند ديکتاتور و مستبد باشند، [اما] آن را آشکارا مورد اعتراف خودشان قرار نمی دادند» او در ادامه می افزايد: «اما بايد ببينيم که با تحول زمان، اشکال استبداد و ديکتاتوری چگونه تحول پيدا می کند. همانطوری که در کشور خود ما، در دوران رژيم تحميلی و ديکتاتوری گذشته، علی الظاهر مجلس بود. علی الظاهر قانون بود، اما باطنا هيچگونه اراده ای و نظارتی از سوی مردم وجود نداشت.» خامنه ای خصيصه دومی را هم برای "حاکم طاغوتی" برشمرد که آن «استئثار» است و در توضيح اين واژه بود که گفت: «اگر بخواهيم استئثار را معنا کنيم، بايد بگوييم نقطه مقابل ايثار است ..... يعنی از گلوی ديگران بريدن و به کام خود رساندن ..... استئثار و انحصارطلبی در ميان زمامداران یکی از خطرهای جامعه است..... وقتی که حاکم دارای خصلت خودخواهی و انحصارطلبی است..... همه چيز را برای خود می خواهد و همه چیز را به سوی خود می کشد و اصلا جامعه به يک جهنم سوزانی از ..... خودخواهی و انحصارطلبی تبديل می شود و صلح و صفا از جامعه رخت خواهد بست.» کاش کسی در جمع نمازگزاران يافت می شد و آينه ای تمام قد پيدا می کرد و در برابر چشم "آقا" قرار می داد تا نمونه بارز و تجسم کامل يک "حاکم طاغوتی" را مشاهده کند. کاش که اين "جناب" در آينده کشور ما، دارای نقشی و تأثيرگذار نباشد......»
ولی نه، امروز ۱۰ ارديبهشت ۱۳۸۸ است. منصور اسالو، ابراهيم مددی، فرزاد کمانگر، غالب حسينی و تعدادی ديگر از کارگران، مدت ها ست که در زندان اند و دوران "محکوميت" خود را به خاطر تلاش برای کسب ابتدائی ترين و بديهی ترين حقوق کارگران سپری می کنند. حقوقی که در کنوانسيون های متعدد سازمان بين المللی کار بر آن تاکيد شده است. کميساريای عالی حقوق بشر سازمان ملل متحد، کنوانسيون های شماره ۲۹، ۱۰۵، ۸۷، ۹۸، ۱۰۰، ۱۱۱، ۱۳۸ و ۱۸۲ را که به ممانعت از کار اجباری، حق آزادی تجمع و سازماندهی و تدوين قراردادهای جمعی و رفع تبعيض ميان زنان و مردان در استفاده از حق کار و مزد برابر آنان و جلوگيری از کار کودکان و تعيين حداقل سن برای کارکردن مربوط می شوند، کنوانسيون های اساسی سازمان بين المللی کار به حساب می آورد و ميزان پايبندی حکومت ها به اين کنوانسيون ها را معياری برای رعايت حقوق بشر در کشور ها می داند. از ميان اين کنوانسيون های مهم، رژيم قبلی ايران تنها کنوانسيون شماره ۲۹ و ۱۰۰ را تصويب کرده بود که البته حکومت فعلی هم متعهد به اجرای آن است و رژيم کنونی تنها دو کنوانسيون را تصويب کرده است که يکی از آن ها کنوانسيون شماره ۱۸۲ می باشد. به اين ترتيب جمهوری اسلامی خود را تنها متعهد به سه کنوانسيون از هشت کنوانسيون اساسی مطرح شده توسط کميساريای عالی حقوق بشر می داند و تمام شواهد نشان می دهد که به تعهدات مندرج در اين کنوانسيون ها هم به درستی عمل نمی کند. از اين روست که اصيل ترين تشکل های کارگری کشور، به مناسبت اول ماه مه امسال، ۱۵ مطالبه فوری خود را که در محتوا با مضامين کنوانسيون های تصويب نشده فوق، همآهنگی دارد، ارائه کرده اند و تأمين آن را خواستار شده اند. به خوبی روشن است که پاسخگویی به اين مطالبات از اساسی ترين لوازم برای گذار کشور به مرحله ای متعالی تر در راه توسعه و دموکراسی و رعايت حقوق بشر است.
۴۳ روز مانده به "انتخابات" مديريت شده دوره دهم "رياست جمهوری"، موضوع تقلب در آن، مهمترين مباحث مربوط به "انتخابات: در اين روزها به شمار می آيد. نيروهای امنيتی، ديروز به محل نشست «کميته دفاع از انتخابات آزاد، سالم و عادلانه» حمله کردند تا مانع از برگزاری جلسه اعضای آن شوند. اين کميته ده روز پيش با انتشار بيانيه ای بر لزوم «نظارت بين المللی» بر انتخابات، بر اساس «بيانيه اصول نظارت بين المللی بر انتخابات» با امضای ۲۱ سازمان و نهاد بين دولتی و سازمان های بين المللی غير دولتی که در ۲۷ اکتبر سال ۲۰۰۵ در دبيرخانه سازمان ملل متحد ثبت شده است، تاکيد کرده بود. بسياری از ۲۱ سازمان امضاء کننده آن بيانيه بين المللی، ده ها سال تجربه در نظارت و صيانت از آرای مردم در دموکراسی های موجود و در کشورهای در حال گذار به دموکراسی دارند. اما رقيب خامنه ای، رئيس جمهور اصلی و مادام العمر حکومت، بارها نشان داده است که انتخابات آزاد، سالم و عادلانه را بر نمی تابد و از اين رو ديروز همزمان با گسيل گزمگان خود به محل برگزاری جلسه کميته يادشده، در يک سخنرانی با ادعای آنکه «انتخابات در ايران در مقايسه با کشورهای مدعی دموکراسی، آزادتر و پرشورتر» است، حرکتی را که کانديداهای "رياست جمهوری" ظاهری، کروبی و موسوی، برای صيانت از آراء آغاز کرده اند، ناشی از «بی انصافی» و «ناسپاسی» دانست و حرف آنان را «تکرار حرف دروغ دشمن» که «سلامت انتخابات را سوال می برند» خواند. او البته گفته است که يک رای بيشتر ندارد و آن را به مهره مقبول خود خواهد داد، ولی در تمام ادوار "انتخاباتی" پيشين ديده ایم که وی لحظه ای از تأثيرگذاری مطلوب خویش بر روندها غافل نمانده است و «سهم اربابی» چند ميليونی از آراء که عمدتا آرای تقلبی و بخش کمتری از آن، آرای «ذوب شدگان در ولايت فقيه» است، پرحلاوت تر از آن است که حضرتش از آن چشم پوشی کند. از اين رو وی می خواهد تمام راه های نظارت بر انتخابات را ببندد تا مأمورانش که «مديريت» اين "انتخابات" را به عهده گرفته اند، زمام امور از دستشان خارج نشود و با معجونی از تقلب، تحميق و تبليغ بتوانند سناريوی تدارک شده خود را پيش برند.
راه مقابله با اين پروژه تدوين شده، همانا پيمان بندی متقابل شهروندان با يکديگر است. يعنی پيمان کسانی که از حق تضمين شده بشری «انتخاب شدن» خويش نيز مايل اند برخوردار باشند، با کسانی که خواهان استفاده از حق «انتخاب کردن» خود به بهترین وجه می باشند. برای اينکار در کشورهای دموکراتيک و در حال گذار به دموکراسی سازوکار های خاصی پیش بينی شده است. در اين کشورها معمولا دستيابی اوليه به امضای حدود يک هزارم دارندگان حق رأی برای کانديداها شرط لازم و تقريبا کافی برای نامزدی قطعی يک کانديدا به حساب می آيد. در اين کشورها که تقريبا همه دارای يک کميسيون مستقل انتخابات هستند، «شورای نگهبانی» که با نظارت استصوابی خود، به تشخيص مغرضانه خود، سره را از ناسره جدا سازد، وجود ندارد و کانديداها در صورت احراز شرايط حداقلی پيش گفته که مهمترينش همانا کسب حد اقل از حمايت اوليه است، به صورت اتوماتيک و خودکار، کانديدای انتخابات به حساب می آيند. در حالی که در کشور ما کانديداهای بالقوه، بر اساس يک قانون "انتخاباتی" بغايت ارتجاعی و ناقض حقوق بشر، ثبت نام می کنند و در انتظار حسن نظر شورای نگهبان منتخب و هوادار رئيس جمهور مادام العمر، احراز صلاحيت و کانديدائی بالفعل برای "رياست جمهوری" ظاهری را که نهايتا نقشی بيش يک «تدارکچی» به اعتراف «تدارکچيان» فبلی ندارد، آرزو می کنند.
برای بر هم زدن اين معادله و باز کردن راهی ديگر، منطبق بر حقوق انسانی مندرج بر اعلاميه جهانی حقوق بشر، ميثاق های دوگانه آن و کنوانسيون های مورد حمايت اکثريت کشورهای جهان، در اينجا نيز بار ديگر از شما شهروندان ايرانی دارای حق رأی بر مبنای قوانين متعارف کشورهای دموکراتيک، تقاضا می کنم که با نگاهی مثبت به طرح انتخاباتی «به موازات "انتخابات" مديريت شده رياست جمهوری، در گفتمانی «مطالبه محور»، کانديدای واحد نيروهای خواهان دموکراسی و حقوق بشر را به جامعه معرفی کنيم!» نگريسته، امکانات و شرايط خويش را برای آنکه به شکل کانديدای بالقوه يا حمايتگر در آن مشارکت داشته باشيد، بررسی بفرمائيد و در صورت تمايل با امضای خود، اعتبار آن را افزون کنيد.
با شادمانی پايان اعتصاب غذای ارژنگ داودی، به اعتصاب غذای خود پايان می دهيم!
ارژنگ عزيز، پريروز در برنامۀ زنده ای از تلويزيون تيشک، از طريق همسر چشم به راهت، خانم نازنين داودی مطلع شديم که پس از ۶۹ روز با شنيدن قول مساعد زندانبانان به رسيدگی به خواست هايت به اعتصاب غذای خود پايان داده ای. شادمان از شنيدن اين خبر، در دو روز گذشته جويای حال آقای "مصطفی علوی" بوديم که متأسفانه هيچ خبری از ايشان به دست نياورديم. با اميد اينکه ايشان نيز چون شما تاکنون اعتصاب غذای خود را پايان داده باشند، به اعتصاب غذای خود پايان می دهيم و اميدواريم که اعتصاب غذای ۴ روزۀ فرهاد حاجی میرزایی از فعالین مدنی شهر سنندج که بیش از ۵ ماه است در بازداشتگاه ۲۰۹ وابسته به وزارت اطلاعات به سر می برد، به درازا نکشد.
همبستگي با زندانيان سياسي
